Koor

Seizoenen zijn aan het aflopen. Laatste bijeenkomsten  voor de vakantieperiode. Nederland gaat voor even gedeeltelijk in de ruststand. Soms helemaal uit, soms standby. Vanmiddag de laatste bijeenkomst van mijn smartlappenkoor ‘De Jammerlapjes’. We mogen verzoeknummers aanvragen om te zingen. Bij dit koor wordt er minstens net zoveel gepraat als gezongen. Veelal tevergeefs maant de dirigente ons tot stilte en aandacht. Oproepen waar de zangers en zangeressen maar zelden direct gehoor aangeven, met als gevolg dat het maar zelden lukt allemaal tegelijk in te zetten en pas na en paar maten iedereen meezingt, vaak in een zelf gekozen maar niet altijd passende toonaard. Het zal Erato’s oren doen tuiten.
Omdat het de laatste keer is en afsluiting van het seizoen zingen we een half uur korter en blijkt er genoeg geld in de koorkas voor een drankje, versierd met een bitterbal, wat zeg ik, twee bitterballen. Maar voor het zover is zingen we ons nog de longen uit het lijf. De dirigente legt nog even uit dat hard en mooi geen synoniemen zijn, maar dat lijkt aan dovemansoren gezegd. Voor even tomen we het galmen in, maar na een paar nummers is het weer nodig dat zij ons maant toch weer zo te zingen dat we niet alleen onze eigen stem horen, maar ons voegen in de koorklank. We doen ons best en af en toe klinkt het zoals het waarschijnlijk de bedoeling was. De zangkunst laat te wensen over, maar de zangvreugde is groot. En we zingen van rode rozen, tango’s d’amore, oude mannen en  de zee, Amsterdamse grachten en donder en bliksem en meters bier.
Dan wacht het terras, de drankjes en de bitterballen. Het zangseizoen wordt afgesloten. Er is nauwelijks verschil te horen tussen het gebabbel tijdens het zingen en dat op het terras. Misschien klinkt dat laatste nog wel harmonieuzer. Maar dat maakt niet uit. We zingen toch vooral voor ons plezier en dat het soms klinkt is mooi meegenomen.