Naturalisatie

Zo om de vier tot zes weken organiseert de Gemeente Nijmegen een naturalisatiebijeenkomst. Een wat? Een naturalisatiebijeenkomst. Op die avond krijgen nieuwe Nederlanders hun bewijs van Nederlanderschap uitgereikt door de burgemeester of zijn vervanger. Ik word als ceremoniemeester ingehuurd om die bijeenkomst in goede banen te leiden, van een gevat commentaar te voorzien en aan het einde leid ik de belangstellenden op een korte rondleiding door het stadhuis. Gisteren was het weer zo ver. Ook nu weer waren er rond de 40 mensen van buitenlandse afkomst die Nederlander worden. Zij moeten tijdens de plechtigheid een verklaring van verbondenheid afleggen.Dat is ooit nog verzonnen door mw. Verdonk (wie was dat ook al weer?) en de gezwollen tekst luidt: “Ik zweer dat ik de grondwettelijke orde van het Koninkrijk der Nederlanden, haar vrijheden en rechten respecteer en zweer de plichten die het staatsburgerschap met zich meebrengt getrouw te vervullen.” Zo, ga er maar aan staan. De groep nieuwkomers is grofweg in twee categorieën te verdelen. Jonge mensen, die uitstekend Nederlands spreken en volledig hun eigen plaats veroverd hebben en een groep ouderen die al lang in Nederland is, maar nog zeer gehecht in hun land van herkomst. Hun antwoord op de door mij voorgelezen verklaring: “Zo waarlijk helpe mij God almachtig” of “Dat verklaar en beloof ik” is zonder ondertiteling nauwelijks te begrijpen. En het moge vreemd lijken, maar de nieuwe Nederlanders waarderen het dat, hoe oubollig ook,  er enige aandacht wordt besteed aan dat voor hen toch zo belangrijke moment. Dat alleen de burgemeester en ik aan het eind van de officiële bijeenkomst luidkeels het Wilhelmus meezingen doet daar nauwelijks afbreuk aan.