H1N1

Ik had vandaag uitgebreid willen schrijven over mijn terloopse ontmoeting met Björn Vleminckx. Björn is de door mij zeer bewonderde en hardwerkende spits van N.E.C. Bovendien op dit moment topscorer van Nederland! En gisteren kwam ik hem zo maar in het wild tegen bij de Douglaswinkel in de Marikenstraat. Natuurlijk sprak ik hem aan. En daarover had ik vandaag veel meer willen vertellen. Totdat vanochtend mijn oog viel op een klein berichtje in mijn NRC-next: “H1N1 is terug: twee doden.” Die doden komen uit de regio Nijmegen. Kinderen van 11 jaar en 4 jaar. En daar moet ik het over hebben. De ontmoeting met Vleminckx ten spijt. Want een van de kinderen, de jongste is het kleinkind van Henk. Henk is een van de trouwe leden van onze zaterdagclub, ook wel koffieclub genaamd. En de zaterdagclub is een groepje van  8-9 mensen die elkaar in wisselende samenstelling zonder vaste afspraak op zaterdagochtend treffen in de koffiehoek van een plaatselijke boekhandel. En daar bespreken we elkaar en de wereld. Soms hebben we een gast bij ons. Een zoon, een dochter, een kleinkind. Een paar weken geleden hadden we Zoë in ons midden. Het kleinkind van de trotse opa Henk. Zoë kreeg chocomel. Zonder slagroom. Ik plaagde Henk en haar nog door te zeggen dat als ik haar opa was geweest ze wel slagroom op haar chocolademelk had gekregen. Het is genoeglijk, zoals het die zaterdagochtenden altijd genoeglijk is. Een voorbeeldige opa, een voorbeeldig kleinkind, die de belangstelling die haar in dit gezelschap van grote mensen ten deel valt op de juiste wijze weet te waarderen.
En nu is Zoë dood. Gestorven aan een naar men zegt onschuldige griep. In een paar dagen tijd. En dan wordt zo’n klein krantenberichtje heel erg groot en krijgt een anoniem slachtoffertje een naam, een gezicht. En het bericht schrijnt en schuurt. Vier jaar, dat is toch nog geen leeftijd.
Morgen ga ik naar de uitvaart van de kleine Zoë. En over Vleminckx zal ik best nog eens schrijven als hij weer scoort.