80

Toon wordt 80. Toon is mijn neef. Een volle neef. De zoon van de zus van mijn vader. Tot voor een paar jaar zag ik Toon drie keer per jaar. Op zijn verjaardag, op de verjaardag van zijn zus en op paaszaterdag. Op die dag liepen we met een aantal mannelijke leden van onze familie, de meeste uit ons gezin, van Nijmegen naar Lent. Een traditie die begon in 1963 en een paar jaar gelden gestopt is. Aanvankelijk liepen we naar mijn oom en tante. Toen die overleden waren liepen we naar Toon en en Nel. Broer en zuster die in het boerderijtje waar ze geboren zijn, bleven wonen. Een paar maanden geleden is Nel gestorven. Nu woont Toon er alleen. Op de dag van de begrafenis van Nel beloof je Toon dat je zeker wat vaker zult langs komen. De waarheid is dat dat zegge en schrijve een keer gebeurd is.
Toon is heel zijn leven vrijgezel gebleven. Ooit heeft hij op het punt van trouwen gestaan. Het boerderijtje van zijn ouders was al aangepast voor dubbele bewoning. Maar vlak voor het zover was werd het huwelijk afgeblazen. In de familie is er verder over gezwegen.
Toon en Nel woonden tot elkaars genoegen samen op de hen zo vertrouwde plaats. Het boerderijtje, ooit in landelijk gebied, lijkt nu opgeslokt te worden door de grote stad die van over de rivier is komen aansluipen.
Vandaag wordt Toon 80. Hij viert het niet thuis maar in een vanouds bekend café. Daar vierde de familie altijd zijn hoogtijdagen. Toons 80e verjaardag is er zo een.
Ik bel een zus van Toon. Hij kwam uit een kinderrijk gezin. Zo dadelijk zal ik de namen van mijn neven en nichten nog even repeteren. Degelijke Nederlandse namen. Cor, Gerard, Ria, Theo, Wim. En Jan en Annie en Nel, maar die zijn al dood. Ik bel haar om te vragen welk merk jonge klare Toon drinkt. Ze weet het niet. “Floryn,” denkt ze. “Maar alles is goed.”zegt ze. Ik ga bij de slijter langs en dan naar de verjaardag. Toon is 80.