Bestuurswisseling

De buien waren op tijd weggetrokken. Er was zelfs sprake van een milde avondzon. Het bood het ideale decor voor de afspraak waar ik naar op weg was. Ik ben lid van een club. Die club heeft een bestuur. Een bestuur dat in ieder geval elk jaar van voorzitter wisselt. Bij mijn club heet dat zelfs president. Een te grootste naam, maar vooruit, zo noemen wij onze voorzitter nu eenmaal. Wereldwijd gebeurt dat zo, dus waarom wij niet. Je begint als inkomend president, dan ben je een jaar president en dan nog een jaar ‘past president’. Je zit dus drie jaar in het bestuur. Als je penningmeester of secretaris bent, ben je niet gebonden aan die 3 jaar. Dat kan veel langer zijn. Ik heb zelf die 3-jaarscyclus al een tijd geleden doorlopen. En nu ben ik op weg naar de bestuurswisseling voor dit jaar.
‘s-Middags heb ik nog even goed de uitnodiging bekeken. De bestuurswisseling is niet in ons vaste clublokaal. Nee, we gaan uit varen. In een heuse aak. Weer eens wat anders. Het is een boot van de zeeverkenners. Wachtschip heet dat in die kringen. De club waar ik lid van ben, heb ik wel eens omschreven als verkennerij in drie-delig grijs. Daarmee doe ik zo wel de club als de verkennerij onrecht. Maar het zijn wel allebei wereldorganisaties met hun eigen speelse regeltjes en gebruiken.
Ik parkeer mijn auto op het parkeerterrein dat bij de jachthaven hoort. Op het parkeerterrein veel auto’s met Duitse nummerborden.  Ik wandel naar de haven. In de haven heel veel jachtjes. Met een Duitse vlag. De aak ligt helemaal aan het eind van de haven. Ik wandel langs een terras waar ik twee kennissen zie zitten. Ik maak een praatje en loop verder naar de aak. Bij de aak is het angstig stil. Er is niemand. Ik kijk in mijn agenda. Er staat niets bij 20 juni. Wel bij 27 juni. Ik ben een week te vroeg. Op de terugweg leg ik het uit aan de kennissen op het terras. Ik voel de meewarigheid in hun blik.
Hopelijk is het volgende week weer net zo’n mooie avond als nu.