Zondagochtend

Het is zondagochtend. Tegen elven. Er zijn jaren geweest dat ik rond deze tijd in de kerk zat. Zeker een jaar of achttien, negentien in de Theresiakerk in het Waterkwartier. Toen ik eenmaal in Eindhoven ging studeren verliep dat wekelijkse kerkbezoek. Maar daar voor was het gezin waar ik uit kwam een trouwe kerkganger. Mijn vader was lid van het college van collectanten en met hem en mijn moeder zaten we in de aparte voor de collectanten gereserveerde bank.
Toen ik net getrouwd was werd de Nijmeegse studentenkerk de plaats waar mijn toenmalige echtgenote en ik geregeld op zondagochtend te vinden waren. We woonden in Arnhem, maar kerkten in Nijmegen, combineerde dat met bezoek aan schoonouders.
Eenmaal weer in Nijmegen wonend, werd ik actief in de parochie in Hatert. Zat in het kerkbestuur, zong in het gezinskoor dat Ex dirigeerde en de kinderen waren misdienaar.  Dat duurde zeker een jaar of tien, vijftien. Het Tweede Vaticaans Concilie leek alle kans te krijgen. Leek. Totdat bleek dat de kerk van leken niets moest hebben en van hen alleen maar zwijgende volgzaamheid verwacht en een god buiten de mensen predikt.
Misschien is het wel tekenend dat de drie kerkgebouwen, de Theresiakerk in het Waterkwartier, de Studentenkerk en de Kerk van Antonius Abt in Hatert alle drie afgebroken zijn. Weg, verdwenen, zoals ik uit de kerk verdween
Een paar dagen geleden las ik het boek ‘En het regende brood’ van Stefan van Dierendonck. Ik was al eerder begonnen in ‘Moederkerk, de ondergang van Rooms Nederland’ van Jos Palm, maar dat andere boek kwam er even tussendoor. Gisteren las ik Jos Palms boek uit. Twee heel verschillende boeken, maar met een zelfde thema. Afscheid van een kerk, die je niet meer als de jouwe herkent. Een instituut waaruit de inspiratie verdwenen lijkt. Waar de wet boven de mensen gaat. Maar ook, maar toch blijven de katholieke rituelen, de zang, de wierook en het wijwater mij aanspreken. Als herinnering? Of werken eeuwigdurende merktekens toch langer door dan ik dacht?