4 CW

Een camping verderop verblijft deze week een oude klasgenote met haar man. Klasgenote tijdens mijn academietijd van meer dan vijftig jaar geleden. Dat was de tijd dat in het HBO nog over klassen werd gesproken. Dat strookte ook met de manier waarop toen les werd gegeven. Klassikaal. Niks geen projectgroepen, niks geen werkgroepen. Gewoon een klas met studenten, dat dan weer wel, en een docent daarvoor en een keer in de week een ‘capita selecta’ waar een cultureel of kunstzinnig onderwerp aan de orde kwam. Ballet, mime, stijldans, jazzballet. Theater en muziek en handenarbeid en filmkunde zaten in het reguliere pakket. We studeerden niet voor niets cultureel werk.
De klas van ’68 is elkaar nooit helemaal uit het oog verloren en de voorbereidingen voor weer een reünie worden al getroffen, al dunt de groep wel uit. Ieder is 70+.
Met de klasgenote die deze week dus vlakbij verblijft heb ik nog steeds een wat bijzondere band. Dat is een eufemisme voor dat ik gek op haar was. Van de meisjes in de klas was zij mijn favoriete, maar het is nooit iets serieus tussen ons geworden. Het verlangen van destijds ebde weg en wat bleef was de herinnering aan het leukste meisje van de klas. Er kwamen anderen in mijn en in haar leven. Natuurlijk wisten we van elkaars bestaan, maar verloren elkaar uit het oog. Maar via een klassen-reünie kwamen we weer in contact met elkaar. En ik kon, older and sadder, nu zonder rode konen en hakkelend, zoals in mijn academiejaren nooit gelukt was, getuigen van mijn genegenheid voor haar destijds. We spraken af bij elkaar op bezoek te gaan. Zij kwamen bij ons op visite, wij bij hen en we actualiseerden onze al vaker vertelde verhalen. Bezoeken die volgens een mooi stramien verlopen. We drinken koffie, lunchen samen en bezoeken een museum. We hebben tenslotte cultureel werk gestudeerd.
Vandaag was er weer zo’n bezoekdag. Dronken koffie, gezellig. Lunchten in een restaurant, maar dat was niet iets om over naar huis of in een blog te schrijven. En bezochten in Kleef het Museum Kurhaus, altijd mooi.
Ik heb haar net uitgezwaaid. Het blijft zelfs of ook na vijftig jaar bijzonder.