Grimlach

Tsjonge, tsjonge, wat straalden ze gedrieën een triomfalisme uit. Hun grimlach vrat zo wat hun oren op. “Wij zijn er uit”, verklaarden ze unisono. Ik had het gevoel dat ik er in zat, in de puree. Vooral om wat die ene nepblonde, die voor de gelegenheid zijn matje getoupeerd leek te hebben, zei. Zijn partij (= hem zelf alleen) staat vanaf nu in het centrum van de invloed. Maar verder konden ze nog niets zeggen. Eerst moeten ze nog even hun fracties ja laten knikken. En och, dat ene congresje in de Arnhemse Rijnhal ( nee, nu even geen grappen dat er uit Arnhem niets goeds kan komen) pakken we ook nog wel even in. En dan, zei een ander, kunnen we allemaal onze vingers aflikken. Ik geloof er geen letter van. Ze gedragen zich zoals je je van de oude politiek nog goed herinnert. Geheimzinnigheid, oude- jongens-krentenbrood. Elkaar ferm op de schouders slaand en van de grimlach soms een besmuikt hautain lachje maken. Wacht maar af.
En ik? Natuurlijk ondertekende ik de petitie tegen de aankomende bezuinigingen op cultuur. Maar een virtuele petitie zal onmiddellijk in de digitale prullenbak verdwijnen.  Sinds de verkiezingen was mijn vertrouwen in Nederland al danig geslonken en de trots er op was gelijk met Verdonk in de coulissen verdwenen. Toen zij dat woord voor haar beweginkje ijkte was het met mijn fierheid gedaan. Nederland gaat zware tijden tegemoet en dat er dissidente kamerleden zouden zijn die hun rug recht houden, ik moet het nog zien. Ik heb na Joop den Uijl en Jan Schaefer geen politicus meer vertrouwd. Nou ja, Jan Pronk en Femke Halsema een beetje.
In Iran, lees ik in de krant, is een blogger tot 19,5 jaar veroordeeld wegens het verspreiden van propaganda tegen de gevestigde orde. Ik ben benieuwd of er in het regeerakkoord of het gedoogakkoord (een woord dat mijn spellingcontrole overigens niet kent) iets staat over bloggen. 19,5 jaar. Ik ben bijna 85 als ik vrij kom.