30/8

De dag druilt naar zijn einde toe. Grijs-grauw kondigt zich de herfst aan. De dag heet zondag te zijn. Ze maakt er geen letter van waar.
Tot voor kort, want wat is twee jaar in het licht van een mensenleeftijd, laat staan de eeuwigheid, was het vandaag een feestdag, een verjaardag. Vandaag had Els haar verjaardag gevierd. Nu staat haar naam op de verjaardagskalender met een kruisje er achter. Alsof we ooit zouden kunnen vergeten dat ze er niet meer is. Niet meer is? Wel degelijk is ze er nog, geen dag gaat voorbij zonder haar naam te noemen, maar dood dat is ze wel.
We komen bij elkaar. Haar kinderen met aanhang en wij, Gade en ik. We drinken koffie  en daarna gaan we samen eten. Het is alsof ze mee aan tafel zit, er is. We weten wel beter. Maar wat we weten voelt niet altijd zo. Soms op  een avond zie ik haar foto. Een foto zoals ze was en nu voor altijd zal zijn. En dan wil ik gewoon niet dat ze dood is. Bijna hoorbaar fluister ik dan voor me zelf “Ik wil niet dat je dood bent.” Ze knikt stil dat ze me begrijpt. Ik weet dat het niet te veranderen is.
Aan tafel heffen we het glas op haar. Op Els zeg ik. Op mamsie zegt mijn dochter. En we proberen verjaardagsliedjes aan de omstandigheden aan te passen. Geen lang zal ze leven, dat klopt niet meer. In de gloria, ja, dat nog wel. Er is er een jarig wordt er was er een jarig en twee violen en een trommel en een fluit spelen want Elsje die was jarig.
Bij het kerkhof. De zon breekt even, heel even door. Gade en de kinderen lopen het regenachtige pad naar haar graf. Ik blijf beneden. Loop even de kerk in. In de Sacramentskapel een beeld van twee engelen. Els is heel dichtbij.