30

Jaren lang vierde ik op uitbundige wijze mijn verjaardag. Een huis vol volk, pannen met eten en heel veel drukte. Dat waren de kenmerken van mijn verjaardagen die altijd binnenshuis  gevierd werden. Mijn geboortedag valt samen met het begin van de winter, niet het meest aangewezen tijdstip voor een tuinfeestje. Het was altijd heel gezellig op die dag, vooral ook om dat ik ook steeds weer besefte, tot mijn grote verrassing, dat ik er nog was. Op vrij jonge leeftijd had namelijk de overtuiging in mij post gevat dat ik niet ouder dan 30 zou worden. Ik had daar, jong en vief als ik toen nog was, geen enkele gegronde reden voor. Maar gegronde reden zijn er nimmer voor een waandenkbeeld. Ik werd , ondanks die op niets gestoelde overtuiging op het daartoe geëigende tijdstip gewoon 30. Ik herinner mij het niet precies meer , maar het zal vast ook weer een drukke verjaardag zijn geweest met tientallen gasten, vrienden en familie. Zoveel dat je met niemand echt goed kon praten, maar er zal zeker weer in een grote pan een stamppot boerenkool klaargemaakt zijn, in die tijd traditie op mijn verjaardag.
Sinds een paar jaar vier ik mijn verjaardag op veel kleinere schaal. Het gezin is mij dan feestganger genoeg.
Gisteren was ik feestganger op een verjaardag. Een paar dagen geleden had ze mij gebeld en mij uitgenodigd voor haar verjaardagslunch. Het weekend had zij haar 30ste verjaardag gevierd met familie en wat vrienden, maar voor de dag zelf nodigde ze mij uit voor een chique lunch in een van de betere, zo niet het beste  restaurant van de stad. Ik voel mij vereerd, enige gast op de verjaardag van de mooie A, met wie ik nu al meer dan 10 jaar een bijzondere vriendschap koester. Elke ontmoeting met A is een feestje, maar nu, op haar verjaardag is het een dubbelfeest. Weer thuis app ik haar dat ik genoten heb. Zij antwoordt:”Ik ook”.