Zwembad

Gewoonlijk ben ik op zaterdagochtend voor negenen nog niet buiten. Rond die tijd soezel ik nog wat, sta net onder de douche of haal een hoogst enkele keer brood bij de bakker. Dan moet ik ook wel even naar buiten, maar dat is zo kort dat ik nauwelijks in de gaten heb dat ik buiten ben geweest. De bakker is namelijk heel dicht bij, de overkant van het pleintje. Deze zaterdagochtend was het anders. Mijn fiets had een afspraak met de fietsenmaker. De achterband was aan vervanging toe en een onderhoudsbeurtje kon ook geen kwaad. En zo kwam het dat ik om iets over half negen op die stille ochtend naar de rijwielhersteller reed. Ik stond wel geregistreerd voor een elektrische leenfiets, maar die was niet binnen. Maar ik had helemaal geen leenfiets nodig, want ik zou de stad uitgaan met de auto. Dus wandelde ik , het was nog geen 9 uur, terug naar huis. De buurt sliep nog. Het was warm, de straten waren leeg. Leeg tot bij het zwembad, waar ik langs kwam. Het leek of daar een geheime afspraak was. Uit alle straten kwam er een soort processie. Niet dat ze achter elkaar aan liepen, ze kwamen van alle kanten, maar het beeld was frappant eenvormig. Ik zag zeker wel 10 vaders of moeders met aan hun hand een koter van een jaar of 5, 6 en over hun schouder een badtas. En alle koters waren een verhaal aan het vertellen tegen hun papa of mama. Ik hoorde flarden van wat ze zeiden: “…weet je wat ik niet snap…” of “…maar gisteren zei mama ook al…” Wijsneuzig klonken hun uitspraken. En de geheime stoet, die geen stoet was, trok ter zwemles. Zaterdagochtend, nog net geen negen uur. Er kwamen er ook per fiets. Een moeder en dochter op heel kleine fietsje: “Rij jij maar voor…” Ik wandelde verder. Het was of ik een geheim gedeeld had, waar ik geen weet van hoorde te hebben. Op zaterdagochtend rond deze tijd hoorde ik nog te soezelen, douchen of bij de bakker in de rij te staan.