Maandelijks archief: oktober 2016

Van mij zul je geen gezeur horen over de voor- of nadelen van de wintertijd. Wintertijd is gewoon tijd, zoals zomertijd gewoon tijd is. De klok een uurtje naar achter, de tijd een uurtje naar voren, wat maakte het uit … Lees verder →

Voor een huwelijkssluiting of partnerregistratie vraagt de wet minimaal twee en maximaal vier getuigen. Uit ervaring weet ik dat die getuigen soms met heel veel zorg gekozen worden als bestendiging van een jarenlange band, niet alleen tussen het paar, maar … Lees verder →

Gade en ik waren nog niet zo lang geleden in Frankrijk. Vakantie. Maar Frans hebben we daar in de Charente nauwelijks gesproken. Gade en ik spraken, als we niet aan het lezen waren, gewoon Nederlands met elkaar en op onze … Lees verder →

Jarenlang had ik een lunchmaatje. Van tijd tot tijd gaven wij onze vriendschap gestalte in een lunchafspraak of als dat niet zo uitkwam dronken we samen koffie, bezochten onze favoriete boekwinkel. Een keer in al die jaren gingen we zelfs naar … Lees verder →

Haastig kleed ik mij om. Zelfs in het doorgaans zo rustige pensionado-leven zijn er af en toe haastmomenten. Ik trek mijn nette pak uit waarin ik zojuist een huwelijk heb voltrokken en wissel dat om voor wat meer alledaagse kleding. Voor mij … Lees verder →

Ik ben voor samenwerking. In de musical ‘Oliver’ zingt de boefjesbende rond de schurk  al “met zijn allen sta je sterker dan alleen”. En zo is het maar net, zeker nu de verkiezingen er aan gaan komen. Ik ben lid … Lees verder →

De overbuurvrouw heeft er voor doorgeleerd. Met vaardige hand onderzoekt zij Gades linkervoet. Zij buigt en strekt de voet, voelt aan de enkel die een paar dagen geleden omzwikte en van het lopen een opgave maakte. Weg plannen van herfstwandelingen … Lees verder →

Ik was te druk met vertellen van en luisteren naar verhalen om ook maar een letter te schrijven. Ik was zelfs te druk daarmee om ook maar iets van het eiland te zien. Geen strand, geen branding het ging allemaal … Lees verder →

We hebben nu een paar uur pauze. We, dat zijn de dertig medecursisten van de Vertelacademie die dit weekend op Terschelling hun vertelvaardigheden aanscherpen. Het is leuk om met verhalen bezig te zijn en die verhalen naar je eigen hand … Lees verder →

Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst gezwikt heb. Zwikken hoort bij vroeger en thuis, bij mijn vader en moeder en ome Wim en tante Anna. Elke donderdagavond zwikten die laatste vier. De ene week bij de … Lees verder →