Maandelijks archief: maart 2015

Voor de noordelijke provincies geldt code oranje. De laurier achter in de tuin buigt vervaarlijk ver door. Op de weg naar Eindhoven zijn vrachtwagens omgewaaid. Het stormt in Nederland. Ooit, lang geleden, als het ook weer eens zo’n weer was, leerde … Lees verder →

Ik ben een tamelijk mild mens. Althans dat vind ik van mezelf. Ik ben geneigd om het goede in de mens te zien, niet in het minst in mezelf. Ik heb erbarmen, mededogen. Maar ik weet ook dat dat erbarmen … Lees verder →

Het uur dat ik per dag ongeveer gebruik om een stukje te schrijven is vannacht weer verdwenen. Over een aantal maanden krijg ik dit verloren uur terug, maar vandaag duurt mijn dag een vierentwintigste deel korter. Terwijl ik sliep, ik had er … Lees verder →

De gastouders worden bij elkaar geroepen. De gastouders van de filmmakers die te gast zullen zijn op het korte-film-festival dat begin april in de stad gehouden wordt. Een festival met wereldallure. Er hebben zich zo’n twintig mensen opgegeven om de … Lees verder →

Ik zou niet weten hoeveel gasten wij in de afgelopen twintig jaar al mochten herbergen. Niet meer te tellen. Gade en ik voelen het als een vrijwillige verplichting om de ruimte die wij hebben ter beschikking te stellen van mensen … Lees verder →

Ik keer weer langzaam terug in het land der levenden. Vijf dagen was mijn wereld niet groter dan mijn slaapkamer, die ik ook in de nachten voor mijzelf had. De verhoging die ik had is nog minimaal, te verwaarlozen eigenlijk. En … Lees verder →

Wat zijn nu acht minuten? De meeste acht minuten gaan mij achteloos voorbij. 480 tellen, meer niet. Dat was ook de tijd die het Duitse vliegtuig bezig was met zijn fatale duikvlucht. Ik kan mij maar niet losmaken van dat … Lees verder →

Soms ga ik gebukt onder een overmatig gevoel van plichtsbetrachting. Neem nou vanochtend. Na een nacht vol koortsige droombeelden moet ik op tijd op, althans voor mij op tijd. Ik moet twee huwelijke sluiten. Het lijf geeft eigenlijk aan dat het … Lees verder →

Ik ga nog maar zelden op familiebezoek. Broers en zussen heb ik niet meer. Althans ze leven niet meer. Echt kwijt raken doe je ze nooit. Op de een of ander manier blijven ze bestaan, maar bij ze op bezoek … Lees verder →

En daarmee is voor vandaag alles gezegd!