Maandelijks archief: november 2010

Ik ben net terug van de tandarts. Op de rekening staat dat ik een drievlaksrestauratie en twee eenvlaksrestauraties heb ondergaan en dat er tweemaal geëtst is in combinatie met etsbare onderlaag. Ze is een halfuur bezig geweest voor € 125,56. … Lees verder →

Bijna een jaar geleden kwam mijn dichtbundeltje ‘De dood en de dingen’ uit. Een familieproductie. Mijn gade nam het initiatief, ik schreef, mijn verre nicht in de Dordogne ontwierp en mijn neef gaf uit via zijn uitgeverij Prinsen. De presentatie … Lees verder →

We zijn een dagje in Utrecht. Daar vindt de Pollendag plaats. Deze dag is een ongeregeld plaatsvindende reünie van het gezin waar mijn exgenote deel van uitmaakt. Ik en mijn huidige worden daar steevast voor uitgenodigd. Het geeft een warm … Lees verder →

Ik sta op de drempel van, zoals ik dat graag noem, het grote-mensen-pensioen. Volgende maand wordt ik 65! Toen ik 5 jaar geleden (waar blijft de tijd) met de VUT ging, was een veel gehoorde vraag: “Verveel je je niet?” … Lees verder →

Ik ben mij aan het voorbereiden op een gesprek dat ik volgende week zal hebben met Jan Siebelink. Bij Dekker van de Vegt zal ik een half uurtje met hem praten over zijn nieuwste boek ‘Het lichaam van Clara’. Tijdens … Lees verder →

Ik zapte gisteravond tussen Internationale-Twente en de directe hartoperatie. De wedstrijd was nauwelijks spannend, het overwicht van de Italianen te groot en zij zijn de meer geslepen spelers. De hartoperatie die via Omroep MAX tot ons kwam vond ik veel … Lees verder →

Ik ben voorzitter van het bestuur van een ideële stichting. Dat is plezierig om te doen, omdat ik me nauw betrokken voel bij het doel van die stichting. Bovendien is het een aardig bestuur. Een mooie mix van jong en … Lees verder →

Men neme een ‘Artist in Residence’ (AIR) en laat die twee schijversvrienden uitnodigen. Plus een gespreksleider. En gedrieën gaan de schrijvers op zoek naar de ziel van de stad, de stad die hen inspireert. Thomas Verbogt gaat aan en in … Lees verder →

Vandaag een jaar geleden stierf mijn zus. Mijn laatste zus. En daarmee werd ik de enig overgeblevene van het gezin waarin ik groot geworden ben. Ik ben nu dus precies een jaar een echte wees. Toen mijn vader in 1968 … Lees verder →

Het was een zonnige herfstmiddag. Dat was mooi meegenomen. Niks zo triest als een demonstratie in een druilerig regentje. We gingen schreeuwen. Schreeuwen om cultuur. Voor wie de schreeuw bedoeld was, was niet helemaal duidelijk. De Tweede Kamer had immers … Lees verder →