15.00 uur

Het is een heel oud beeld dat vanmiddag bij mij binnen kwam. Maar zo helder, of ik er gisteren nog geweest ben, zie ik de keuken-huiskamer weer voor me waar ik groot ben geworden. Een in mijn ogen ruim vertrek, maar ik weet ook dat kinderogen zo’n ruimte altijd groter doen lijken dan het werkelijk was. We leefden vooral in de keuken-huiskamer. Daar stond de grote eettafel waar je wel met 8 man en met een beetje goede wil wel met 12 mensen om kon zitten. Aan een kant van de keuken het aanrecht, met één koudwaterkraantje. Op het aanrecht uiterst rechts een petroleumstelletje waar het eten op werd warm gehouden, aan de andere kant een rechthoekige aquariumbak met een goudvis die Opa werd genoemd en op dat vissenverblijf de kooi voor de tamme parkiet. In de andere hoek van de kamer stond een kolenfornuis en daarnaast de rookstoel, vaste stek van mijn vader. Langs een muur stond het dressoir dat in de meimaand werd omgetoverd tot een Maria-altaartje. Daar tegenover de muur waar een tweepitsgastoestel stond en verder nog een klein tafeltje met de luidspreker van de draadomroep en de KRO-gids. Naast die keuken hadden we ook nog een woonkamer, in de wandeling de voorkamer genoemd. Maar leven deden we vooral in de keuken. Daar aten we, woonden we, deden spelletjes, luisterden naar “De Sprong in het heelal” en naar Paul Vlaanderen. Daar werd Sinterklaas gevierd en werden de Paaseieren genuttigd, maar diende de tafel ook als strijkplank. En om de zoveel dagen wond mijn vader de klok op de schoorsteenmantel op, een klok die altijd van slag was.
Vandaag zag ik die keuken-woonkamer weer heel helder voor me. Maar ik zag niet alleen die kamer, maar ik zag ook mijn moeder en ik weet ook nog hoe laat het was. Iets over drieën. En ik hoor mijn moeder zeggen dat we vergeten zijn om om drie uur even stil te zijn. Het moet een Goede Vrijdag zijn geweest, halverwege de jaren ’50’.