1/2

Dit had een klagelijk stukje kunnen worden. Over het wedervaren met mijn apotheek. Ik zou gaan schrijven over de nieuwe cholesterolverlager die ik moet gaan gebruiken omdat de oude mogelijk de aanleiding is voor vervelende krampaanvallen die veel van mijn nachten larderen. De eerste maand moet ik maar een half pilletje slikken. De juffrouw van de apotheek waarschuwt mij dat er in het pilletje geen breuklijn zit. Daarom krijg ik een pilsplitter mee. Het is een apparaatje waar ik het pilletje in moet leggen en dan het dekseltje naar beneden moet drukken. In het deksel zit een mesje verborgen, die als het goed is het pilletje in twee gelijke delen verdeelt. Ik had bijna geschreven ’twee gelijke helften’, maar dat is een pleonasme. Ik plaats een pilletje in het apparaatje, druk het dekseltje naar beneden en dan, niks geen twee helften. Het pilletje laat zich niet mooi opdelen. Dan lees ik dat het pilsplittertje niet geschikt is voor filmomhulde pillen. En mijn pil is filmomhult. Ik bel naar de apotheek. Er blijken ook pillen te zijn die de helft minder sterk zijn. Hoef ik dus niet te splitsen. De apotheek zal er 28 voor mij klaar leggen. Na een maand moet ik dan overstappen op de dubbele waarde, de pillen die ik al in huis heb. Thuis pak ik de pillen uit. Er zitten er precies 22 in het doosje. Ik bel weer naar de apotheek. Zes te weinig. “Maar die komen we brengen”, zegt de apotheek juffrouw. Dat gebeurt ook keurig. In het doosje zitten geen 6, maar 12 pillen. Ach, die komen ooit ook nog wel eens op.
Hier had ik dus een klagelijk stukje over kunnen schrijven. Over gezondheidszorg en kostenbesparing. Maar nu klaag ik niet, ik constateer. Blij dat ik mijn verhaal kwijt kan. Kon dat niet bij Gade, want die is een weekendje weg. Maar gelukkig kon de mooie A tijd maken voor een gezamenlijke lunch en ’s avonds at ik bij haar. Dus toen viel er helemaal niets meer te klagen.