Oorlogskunst

Bezoek. Uit Amsterdam. Heel vroeger, in de jaren ’70 van de vorige eeuw, werkte ik vijf jaar voor wat nu Scouting heet. Toen was dat nog gewoon De Katholieke Verkenners. Ik was functionaris voor training & vorming voor de provincies Gelderland, Overijssel en Utrecht. Ik hield kantoor in Arnhem en woonde daar ook. (En dat voor een hart en nieren Nimwegenäör.) Aan die tijd heb ik een goede vriendin overgehouden die destijds op het Nationaal Hoofdkwartier werkte. We zien elkaar sporadisch en verder een kerst- en vakantiekaart. En nu, na jaren, een dagje Nijmegen. Het regende. Zo zelfs dat de 555-actie voor Pakistan die dag wel een heel bijzonder decor kreeg en het buitenprogramma voor dit bezoek (ja, daar komt ie:) in het water deed vallen. Nu hebben we gelukkig altijd genoeg te bepraten en voor onze gesprekken waren Café Oortjeshekken in Ooij (koffie) en Restaurant Zijdewinde aan de dijk in Lent (lunch) een uitstekende ambiance. Maar ik wilde mijn visite ook nog even de onlangs geopende Vrede van Nijmegen-zaal in Museum Het Valkhof laten zien. Die zaal zou eigenlijk iedereen moeten zien. Prachtig uitgelicht hangen daar de zeven wandtapijten, ooit door het Nijmeegs gemeentebestuur gekocht om de vergaderzalen voor die onderhandelingen in 1678-1679 meer allure te geven. En die allure straalt er nu nog van af. Zeven verhalen van Ovidius over mythische metamorfoses in zachte kleuren. Ook hangen er voorname schilderijen van de ambassadeurs die met veel onderling gekrakeel een aantal vredescontracten sloten die nauwelijks standhielden. Mijn bezoek verzucht dat er maar weinig is veranderd. Goed, van Brandenburg en Zweden en de Kerkelijke Staat hebben we weinig last meer, maar de behoefte aan oorlog lijkt de mens ingebakken. En het levert nog fraaie kunst op ook…