100

Ik had nog nooit een 100-jarige een hand gegeven. Nu stond dat ook niet op mijn bucket list. Ik vind een bucket list sowieso een onding. Op een bucket list schrijf je de dingen die je voor je dood graag nog zou willen doen. Wat mij betreft zou er maar een ding op zo’n lijst komen te staan. En dat is ‘leven’ en verder maar zien wat er gebeurt. Lijkt me een mooi en alles omvattend lijstje. Een ding er maar op. Leven. Maar wel in sierlijke krulletters en daarbij de onontkoombare en geruststellende zekerheid dat je voor je dood het hele lijstje hebt afgewerkt. Dat je geleefd hebt. Hoef je ook niet teleurgesteld te zijn dat je New York niet bezocht hebt, laat staan een ander verre onbereikbare stad, dat je de Vierdaagse niet gelopen hebt of de Mont Ventoux beklommen. Gesteld dat die zaken op mijn bucking list zouden hebben gestaan. Maar daar was maar weinig kans op. Hooguit New York, maar de rest, nee van zijn leven niet. Net zo min dus dat op dat lijstje zou hebben gestaan dat ik een 100-jarige de hand zou schudden. En toch is dat gebeurd. Gisteren vierde een oom van Gade zijn 100e verjaardag. 100. Een eeuw. Ik anonimiseer veel in deze blogs. Noem zelden of nooit namen, maar als je 100 wordt mag je een naam hebben. Oom Gerrit vierde in een groot gezelschap zijn eeuwfeest. Oom Gerrit ziet wat slecht, maar voor de rest functioneer alles nog naar behoren. Hij wist Gade en mij direct thuis te brengen: “Zo, helemaal uit Nijmegen, dat is mooi dat jullie er zijn.” Oom Gerrit is een Fries, ooit in Eindhoven terecht gekomen en heeft een mooi, een heel mooi leven geleid. Ik weet niet of Oom Gerrit ooit een bucket list heeft gemaakt, maar veel van wat hij wilde, heeft hij waargemaakt.
Ik zal geen 100 worden. Zal ook nooit op mijn lijstje komen te staan. 100. Dat zou in 2045 zijn. Mijn kinderen zijn dan bij leven en welzijn over de 70.
Ik heb een 100-jarige de hand geschud. Dat vind ik al mooi genoeg.