1-1

Het was zo’n middag om buiten te zijn. Strak blauwe lucht en een te verwaarlozen windje. En ik ben tenslotte ook nog steeds lid , ondersteunend weliswaar, van de Voetbalclub Hatert. Heel lang geleden zat ik voor die club in allerlei commissies. Ik onderzocht het functioneren van de bar en kwam er achter dat als er 20 flessen jonge klare werden gefactureerd en maar 18 op de voorraadstaat kwamen. Maar dat was lang, lang geleden, nog voor de club verhuisde van Grootstal naar Vossendijk. Een verhuizing die ik ook mocht begeleiden. In die tijd was ik een trouw supporter die bij elke thuiswedstrijd achter het doel van de tegenstander de scheidsrechter van de wijs probeerde te brengen door bij elke uitbal “Corner!” te roepen. Samen met Rinus, nu ook al weer jaren dood. En een keer lukte het ons. De scheids gaf een corner aan ons, terwijl het gewoon een doeltrap voor de tegenstander was. We hebben er nog lang plezier van gehad. Zelfs gistermiddag, toen dit verhaal in het zonnetje werd opgehaald. Ik was dus  naar de Vossendijk gefietst. Het betaalde voetbal lag stil, dus geen NEC-bezoek en S.V. Hatert moest thuis tegen Fortissimo. Het was zeker drie jaar geleden dat ik een wedstrijd van mijn oude club zag. Inmiddels 3e-klasser. Dat ik geregeld ging kijken was zeker 15 jaar geleden. Maar minder dan het voetbal werd ik geboeid door dat clubje mensen waar ik zo lang mee langs de lijn had gestaan. Allemaal stevig ouder geworden en er allemaal met mij van overtuigd dat het vroeger beter was. Destijds 2.000 man langs de lijn. Hoofdklasse toen.
In de rust koffie in de bestuurskamer.  Daar was ook Frans. Lid van een echte Hatertse familie. Een paar jaar geleden een herseninfarct gehad. Overleefd, maar met een ernstig gestoord spraakcentrum. Precies weten wat je zou willen zeggen, maar de woorden niet meer kunnen vormen. Zo verdrietig. Ik was met stomheid geslagen.
Hatert speelde met 1-1 gelijk, maar had eigenlijk moeten winnen.