0-1

Ooit, niet eens zo lang geleden had ik een seizoenkaart bij N.E.C. Een mooie plaats in vak F ter hoogte van het strafschopgebied. Samen met mijn zoon en een vriend zagen wij heel wat thuiswedstrijden. Goed voor het vader-zooncontact. De club speelde toen nog in de hoogste divisie en was vaak goed voor aantrekkelijk voetbal. Niet dat het allemaal even handige spelers waren, maar de inzet straalde er van af, de wil om er iets van te maken. Maar op de een of andere manier kwam er de klad in. Aansprekende spelers als Cillessen en Schöne verdwenen en toen de club zich eenmaal verzekerd had van een stevige plaats ergens onder in het rechter rijtje ging het hard achteruit. Voor niet-voetballers: het rechter rijtje is de onderste helft van het aantal clubs dat in de competitie meedoet. De club degradeerde. En ik zegde mijn seizoenkaart op. Laf, dat weet ik ook wel, want een beetje supporter hoort zijn club door dik en dun te steunen. For better, for worse. Maar zo’n supporter bleek ik niet te zijn. Ik ga toch niet voor mijn chagrijn zitten te kleumen bij een weinig verwarmende wedstrijd. Maar de club vocht zich terug. Keerde terug naar het hoogste niveau, maar ik volgde hen niet. Ik bleef hen via de tv volgen en zag ze weer degraderen.
Ik werd onlangs uitgenodigd om weer eens een wedstrijd te bezoeken. We waren met ons drieën, een genoeglijk gezelschap. De wedstrijd werd vooraf gegaan door een smakelijk maaltijd. Ik realiseerde mij toen nog niet dat na de koffie het beste van de avond ook gepasseerd was. Wat volgde was een saaie wedstrijd zonder hoogtepunten waarbij de beide keepers zo goed als niet in actie hoefden te komen. De tegenstander, ook al geen hoogvlieger, scoorde in de 13e minuut en deed daarmee de veelgehoorde verwachting dat het 3-1 voor ‘ons’ zou worden te niet.
Het was alsof ik na al die jaren weer een bevestiging kreeg van juistheid  van het besluit dat ik destijds mijn seizoenkaart had ingeleverd.
Bij het verlaten van het stadion kregen we nog een kerstbal met het logo van de club. Schrale troost.